Μια στιγμή σε τρία τραγούδια.

Όταν λίγες μέρες μετά με ρωτάς πως ήταν εκείνη η εκδρομή, η τάδε συναυλία, αυτή η βόλτα (οτιδήποτε τέλος πάντων κάνω που ξεφεύγει από τα στεγνά όρια της καθημερινότητας) συνήθως απαντώ αμήχανα και γενικά.

"Γαμάτα ήταν" ή "Πολύ ωραία πέρασα" θα πω και αυτό ήταν.

Ρώτα με ξανά μετά από αρκετό καιρό, όταν η εμπειρία θα έχει γίνει ανάμνηση και τότε θα μπορέσω να σου μιλήσω ψύχραιμα και λεπτομερώς.

Θα σου πω για την άκρη της πλαγιάς με την ανεμπόδιστη θέα προς το σημείο που ενώνονται τα τρία πόδια της λίμνης Como. Εκεί που έχασα την αναπνοή μου για λίγα δευτερόλεπτα καθώς δεν μπορούσα να χωρέσω στο μυαλό μου τόση ομορφιά. Θα σου περιγράψω την μυρωδιά της δροσερής υγρασίας που ανέβαινε από την λίμνη προς τα πάνω, έμπλεκε στα δέντρα και έφτανε στα ρουθούνια μου όμοια με το Glass της Bat for Lashes.

Θα σου εξηγήσω πόσο καθαρά άκουγα το Another World του Anthony να κρύβεται κάτω από την απόλυτη σιωπή εκείνου του απογεύματος καθώς έφερνα στο μυαλό μου την Κατεχάκη (προς Μεσογείων) των καθημερινών μου πρωϊνών.

Θα σου μιλήσω για τα χρώματα όσων έβλεπα. Το λευκό της χιονισμένης κορυφής απέναντι. Το θολό γαλάζιο της λίμνης και τα φωτάκια των παραθαλάσσιων χωριών. Την ολοπράσινη πλαγιά απλωμένη κάτω από τα πόδια μου. Και τα μπλε adidas μου να απέχουν μόλις ένα βήμα προς όλα αυτά καθώς τα χτυπώ στον ρυθμό του Thistle από τον Scott Matthew.

Τότε που δεν είχαν κυκλοφορήσει τα παραπάνω τραγούδια, είχα πει, απλά, πως πέρασα γαμάτα. Σήμερα όμως μπορώ να σου πω περισσοτερα.

Κατάλαβες;