The National in Wien - A Memoir

Start a War. 10 ακριβώς οι National εμφανιζονται στη σκηνή του μικρού Szene Wien. Mistaken For Strangers. Matt Berninger, Aaron & Bryce Dessner, Scott & Bryan Devendorf και Padma Newsom. Και απο κάτω όλοι τραγουδούν. Secret Meeting. Πρώτη-πρώτη σειρά κέντρο. Δεν θα μπορούσαμε και αλλιώς. Brainy. Παίζουν με σιγουριά, χωρίς ναρκισσισμούς. Baby We'll Be Fine. "I'm so sorry for everything". Επαναλαμβάνεται πολλές φορές, εναλλακτικό mantra, πραγματικό anthem. Όλοι κάπου θέλουμε να ζητήσουμε συγνώμη και τώρα βρίσκουμε την ευκαιρία. Slow Show. Ανάβω τσιγάρο. Για τα 29 χρόνια ρε γαμώτο. Squalor Victoria. Τα ντραμς δίνουν το σύνθημα. Xέρια στον αέρα να σηκώνουν νοερά ποτήρια ψηλά σε μια ιδιόμορφη πρόποση. Σε τί άραγε; Abel. Αφιερωμένο στους φωνακλάδες Έλληνες. Για λίγες στιγμές δεν υπάρχω. All the Wine. Εχω ένα χαζό μεθυσμένο χαμόγελο. Κοιτάζω γύρω μου και ανακουφίζομαι που δεν είμαι ο μόνος. Racing Like a Pro. Δακρύζω. Geese. Η φωνή του Berninger είναι καλύτερη από το studio. Πως είναι αυτό δυνατόν; Ada. Σκέφτομαι τον Ρεμπώ: "Φτάνοντας από πάντα, συ που θα φύγεις για παντού". Apartment Story. Τα τραγούδια έχουν ζωή. Αναπνέουν και εξελίσσονται. Και σε κάθε στροφή κρύβουν και μια έκπληξη. Daughters of the Soho Riots. Αναστενάζω. Fake Empire. Αναβω δύο lucky strike. Δίνω το ένα δίπλα μου. Green Gloves. Κοιτάζω γύρω τους φίλους μου. Χαμογελώ ικανοποιημένος. Mr. November. Στα μισά χάνω την φωνή μου. Χοροπηδώ και ανοιγοκλείνω το στόμα μου σε κωμικό playback. Υou've Done it Again Virginia. Αναπνοή. About Today. Το πρώτο τραγούδι των National που άκουσα ποτέ. Το τελευταίο για απόψε. Ο Τάσος το έπιασε με την κάμερα του κινητού. Έπιασε κλεφτά και τα βλέμματα μας.

National-struck

photos by: t-drom

Countdown to Nov 24 #3

Δυο λέξεις έχω να πω:

THE.
NATIONAL.

Η μουσικομπλογκοφυλοφιλία σήμερα.

Η έρευνα που θα σοκάρει. Μια πλειάδα έγκριτων μπλογκοφυλόφιλων καταρτίζουν το μουσικό χάρτη του 2007. Ίντριγκες, σασπένς και ανατροπές από 1η έως και 20 δεκεμβρίου. Λεπτομέρειες και δηλώσεις συμμετοχής ΕΔΩ

The People VS Rezső Seress

Τέσσερα τραγούδια διαλεγμένα ένα-ένα για να κερδίσουμε την μάχη ενάντια στην Κυριακίλα.

Bow Down- The Housemartins
Slow Down Chicago- Canasta
Personal- The Ballet
Don't Lose Yourself- Laura Veirs

Me and a Gun (and a Band)

I didn't see that coming...

Όταν στην αρχή της χρονιάς έγινε γνωστό το concept του American Doll Posse (5 διαφορετικές περσόνες που μοιράζονται τα κομμάτια του album) το αντιμετώπισα, είναι αλήθεια, με δυσπιστία.

Στην συνέχεια ήρθε το album, το απόλαυσα (και το απολαμβάνω) αλλά εξακολουθούσα να θεωρώ το concept λίγο-πολύ περιττό και στην τελική αποπροσανατολιστικό.

Τελικά, όμως, αποδεικνύεται ότι υπήρχε ένα λαμπρό masterplan πίσω από ολά αυτά. Αν δεν είχε στηθεί όλο αυτό το παιχνίδι των διαφορετικών χαρακτήρων, η Tori Amos δεν θα ανέβαινε στην σκηνή του Vic χτες βράδυ ως Pip. Δεν θα τολμούσε να πει στην μπάντα της να δημιουργήσουν το πιο άρρωστο ηχητικό backround. Δεν θα έκρυβε ένα μαχαίρι και ένα όπλο στο πιάνο της. Και τελικά δεν θα τραγουδούσε το (παραδοσιακά a capella) Me and a Gun όπως ποτέ δεν περιμέναμε να ακούσουμε.

Τόσα χρόνια μετά και αυτή η γυναίκα καταφέρνει και με εκπλήσσει. Είμαι ερωτευμένος σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Me and a Gun (with band)- Pip (Tori Amos)

δείτε το video εδώ

It's time to go to fucking Rehab, yeah, yeah, yeah

Ελαβά χτές στο mailbox, τον παρακάτω προβληματισμό από τον Dark Tyler, γνωστότερο και ως US TV GURU.

"Watch and weep.
(Amy Winehouse: the Britney Spears of talented people? Discuss.)"

Παραθέτω το youtube-θέαμα για τα δικά σας συμπεράσματα. Εγώ αρκούμαι να πω πως το είδα σε δύο δόσεις (γιατί δεν το άντεξα μονομπούκι) και ένοιωσα λες και έκοβα ταχύτητα δίπλα σε πολύνεκρο αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

My Faith in Muzine (one)

...και κάποτε ήρθε το internet να καλύψει την ανάγκη ανακάλυψης (ή αποκάλυψης) νέας μουσικής σε μια περίοδο που ο μουσικός τύπος δεν βλέπει πέρα από τους Interpol και το μουσικό ραδιόφωνο ροκάρει άγρια με τους Red Hot Chilli Peppers (αν έχετε το Θεό σας).

Τι γίνεται όμως αν είσαι αθεράπευτος εντυποjunkie;
Η απάντηση είναι τετράγωνη, καλαίσθητη, μυρίζει ωραία, έχει 144 σελίδες, 2 cd και ονομάζεται MUZINE.

Ύστερα από αρκετή ώρα διαβάσματος του περιοδικού (και ακρόασης των cd) χαίρομαι που διαπιστώνω ότι δεν πάσχει από τις συνήθεις νόσους των (-ου) ελληνικών (-ου) μουσικών (-ου) περιοδικών (-ου).
Και εξηγούμαι:
Οι συντάκτες δεν είναι νάρκισσοι. Κατέχουν αυτά για τα οποία γράφουν, they stick to the point, και δεν προσπαθούν να κάνουν επίδειξη των γνωσεων τους (ή συγκάλυψη της αμάθειάς τους for that matter). Παίρνουν κανονικές συντεύξεις και αφήνουν χώρο στους καλλιτέχνες να πουν αυτά που θέλουν.
Στην τελική έχω βαρεθεί να διαβάζω για το πόσο γαμάτος είναι ο τάδε συντάκτης-που-πήγε-με-την-uber-cool-παρέα-του-στο-τάδε-φεστιβάλ-και
-περάσανε-γαμάτα-γιατί-έγιναν-γκολ-από-τα-ξίδια-και-χάσανε-τα-μισά- συγκροτήματα-αλλ -δεν-πειράζει. Όπως έχω βαρεθεί να διαβάζω συνεντεύξεις που εξαντλούνται σε 2-3 ερωτήσούλες έτσι για να γράφουμε στο εξώφυλλο ότι έχουμε αποκλειστική συνέντευξη από τον τάδε γιατί είμαστε γαμάτοι. Χέστηκα για το αν την έχεις δει rock star ρε φίλε μουσικέ συντάκτη. Εγώ θέλω να διαβάζω για τους καλλιτέχνες και όχι για σένα που έχεις απωθημένο να γράφεις στο NME...

Τα συνοδευτικά cd, έπειτα, δεν υπάρχουν μόνο για να δικαιολογούν την τιμη καθώς είναι απαραίτητα για την ανάγνωση του περιοδικού. Μεγάλο μέρος των καλλιτεχνών που παρουσιάζονται εκπροσωπούνται στα cd δίνοντας έτσι ένα άμεσο frame of reference σε ότι διαβάζεις πράγμα χρήσιμο καθώς οι περισσότεροι είναι παντελώς άγνωστοι (τουλάχιστον σε μένα).

Προφανώς το MUZINE δεν είναι ένα mainstream περιοδικό που θα εκτιμήσουν όλοι αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι το mission statement του.

Είναι όμως το γαμάτο mp3 blog που ανακάλυψες προχτές το βράδυ που είχες αϋπνίες.
Είναι ο περίεργος σταθμός στα ΑΜ που έπεσες πάνω του κατα λάθος και κόλλησες.
Σε έντυπη μορφή.

Δεν ξέρεις τίποτε από αυτά που διαβάζεις και ακούς αλλά θέλεις να τα μάθεις.

Επιλογές από τα συνοδευτικά cd:

Sweetest Game- Bart Davenport
Summerfly- Annie Grace