Ύστερα από ομηρικό καυγά μέσα στη σκηνή η Χαρά φεύγει τρέχοντας. Ο φίλος της βγαίνει full monty τσίτσιδος στην άγρια νύχτα και φωνάζει "Πού είσαι Χαρά;" Είναι σχεδόν συγκινητικό και τόσο συμβολικό.
Στα πρώτα 10 λεπτά του UP με πήραν τα ζουμιά και το έκλεισα. Δεν θα το δω μόνος μου.
Καθημερινά στις 4 το απόγευμα μια γιαγιά κάθεται στα σκαμνάκια δίπλα από τις σκάλες που οδηγούν στη τουαλέτα. Mc Donalds Πανόρμου. Κρατάει πάντα ένα τσαλακωμένο χαρτομάντιλο. Με στεναχωρεί.
Τέσσερα κιλά που θα ήθελα να χάσω είναι κατσικωμένα εδώ και 2 χρόνια και δεν λένε να φύγουν.
Ψάχνω αλλά δε βρίσκω αυτούσιο ένα quote που μου άρεσε πολύ. Eίναι από έναν συγγραφέα που δεν θυμάμαι τώρα ποιος είναι αλλά έλεγε μέσες-άκρες πως κάθε ιστορία τελειώνει πραγματικά με το θάνατο. Εμείς επιλέγουμε πότε θα σταματάμε την αφήγηση για να δίνουμε happy end.
Τα λουλούδια στην γέφυρα από Ελ. Βενιζέλο προς Αττική οδό, τόσα χρόνια ανανεώνονται συνέχεια. Ποτέ δεν τα έχω δει μαραμένα. Σκέφτομαι πόσο πολύ τους λείπει.
Πριν μια βδομάδα η γιαγιά μου θυμήθηκε και με είπε με το όνομά μου. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα.
Είναι μέρες σκέφτομαι τα πάντα ταυτόχρονα.
έχω και ένα deadline να τιμήσω.
Πονοκέφαλος.
