Δύσκολα τα πράγματα για τη Μόνικα.
Λίγο οι αυξημένες προσδοκίες από όσους είχαν ακούσει το θαυμάσιο demo της, λίγο το -ανυπόφορο, είναι αλήθεια- hype που δημιουργήθηκε, λίγο οι συνεχείς καθυστερήσεις στην ημερομηνία κυκλοφορίας του album, ίσως σε κάνουν καχύποπτο και αρνητικό τώρα που το Avatar επιτέλους κυκλοφορεί.
Γι' αυτό σου λέω ξέχνα τα όλα. Ξέχνα τις αναμνήσεις του demo. Πλύνε τον εγκέφαλο από την σάχλα των μέσων που ψάχνουν το νέο hype και χώνουν την Μόνικα στο ίδιο καλάθι με τους Onirama. Προσποιήσου ότι δεν περίμενες εναγωνίως αυτό το δίσκο. Και απόλαυσέ τον γι' αυτό που είναι. Ένα ντεμπούτο album μιας νεαρής τραγουδοποιού.
Και τί ντεμπούτο! Όλα είναι στη θέση τους. Η Μόνικα γράφει τραγούδια ζηλευτά. Με μελωδίες κεντήματα που απλώνονται παντού και ντύνουν εύστοχους στίχους, γλυκά μελαγχολικούς και -κυρίως- συνεπείς με την ηλικία της. Και τα τραγουδά με μια -κατα γενική ομολογία -υπέροχη φωνή, προσαρμόσιμη, εκφραστική και εθιστική. Τέλος, η ενορχήστρωση (με κάποιες φλύαρες, αλλα λιγοστές εξαιρέσεις) στολίζει ιδανικά τα τραγούδια με έγχορδα, πνευστά και χορωδιές των οποίων είμαι δηλωμένος σκλάβος.
Αυτό όμως που θέτει το Avatar αυτομάτως στα αγαπημένα μου της χρονιάς είναι ο τρόπος με τον οποίο ακυρώνει την λειτουργία skip στον player μου. Από την διακριτική έναρξη του Your Favourite έως την υπόγεια ένταση του Fraud (μια στοιχειωτική παρτίδα πιάνου-φωνής), δεν μπορώ να πετάξω τίποτε. Πως θα'ταν άλλωστε δυνατόν να αγνοήσεις για παράδειγμα την τσαχπινιά του Babe που σε υποχρεώνει να το μουρμουράς για πάντα; Ή το Avatar και τον διακριτικό εξωτισμό του; Ή, ακόμη, το Pretend, γνήσιο διαμάντι της pop, που θα 'κανε την Tori να μασά τα μουστάκια της από ζήλεια; Και πάνω απ'όλα το Misery Loves Company, τραγούδι σπάνιας δύναμικής και ακριβούς μελαγχολίας, από αυτά τα ελάχιστα που σε αιχμαλωτίζουν νότα με την νότα όλο και πιο απόλυτα όλο και πιο βαθειά. (Δεν αναφέρω καν το Over the Hill, την άξια σημαία του album γιατί είναι περιττό).
Δεν χρειάζεται καν να πω ότι η Μόνικα έχει την απερίσπαστη προσοχή μου από δω και πέρα. Αλλά δεν επείγομαι. Το Avatar θα μου είναι αρκετό για πολύ καιρό.
Λίγο οι αυξημένες προσδοκίες από όσους είχαν ακούσει το θαυμάσιο demo της, λίγο το -ανυπόφορο, είναι αλήθεια- hype που δημιουργήθηκε, λίγο οι συνεχείς καθυστερήσεις στην ημερομηνία κυκλοφορίας του album, ίσως σε κάνουν καχύποπτο και αρνητικό τώρα που το Avatar επιτέλους κυκλοφορεί.
Γι' αυτό σου λέω ξέχνα τα όλα. Ξέχνα τις αναμνήσεις του demo. Πλύνε τον εγκέφαλο από την σάχλα των μέσων που ψάχνουν το νέο hype και χώνουν την Μόνικα στο ίδιο καλάθι με τους Onirama. Προσποιήσου ότι δεν περίμενες εναγωνίως αυτό το δίσκο. Και απόλαυσέ τον γι' αυτό που είναι. Ένα ντεμπούτο album μιας νεαρής τραγουδοποιού.
Και τί ντεμπούτο! Όλα είναι στη θέση τους. Η Μόνικα γράφει τραγούδια ζηλευτά. Με μελωδίες κεντήματα που απλώνονται παντού και ντύνουν εύστοχους στίχους, γλυκά μελαγχολικούς και -κυρίως- συνεπείς με την ηλικία της. Και τα τραγουδά με μια -κατα γενική ομολογία -υπέροχη φωνή, προσαρμόσιμη, εκφραστική και εθιστική. Τέλος, η ενορχήστρωση (με κάποιες φλύαρες, αλλα λιγοστές εξαιρέσεις) στολίζει ιδανικά τα τραγούδια με έγχορδα, πνευστά και χορωδιές των οποίων είμαι δηλωμένος σκλάβος.
Αυτό όμως που θέτει το Avatar αυτομάτως στα αγαπημένα μου της χρονιάς είναι ο τρόπος με τον οποίο ακυρώνει την λειτουργία skip στον player μου. Από την διακριτική έναρξη του Your Favourite έως την υπόγεια ένταση του Fraud (μια στοιχειωτική παρτίδα πιάνου-φωνής), δεν μπορώ να πετάξω τίποτε. Πως θα'ταν άλλωστε δυνατόν να αγνοήσεις για παράδειγμα την τσαχπινιά του Babe που σε υποχρεώνει να το μουρμουράς για πάντα; Ή το Avatar και τον διακριτικό εξωτισμό του; Ή, ακόμη, το Pretend, γνήσιο διαμάντι της pop, που θα 'κανε την Tori να μασά τα μουστάκια της από ζήλεια; Και πάνω απ'όλα το Misery Loves Company, τραγούδι σπάνιας δύναμικής και ακριβούς μελαγχολίας, από αυτά τα ελάχιστα που σε αιχμαλωτίζουν νότα με την νότα όλο και πιο απόλυτα όλο και πιο βαθειά. (Δεν αναφέρω καν το Over the Hill, την άξια σημαία του album γιατί είναι περιττό).
Δεν χρειάζεται καν να πω ότι η Μόνικα έχει την απερίσπαστη προσοχή μου από δω και πέρα. Αλλά δεν επείγομαι. Το Avatar θα μου είναι αρκετό για πολύ καιρό.
Hallelujah- Monika
3 comments:
giati den pas na peis ston poly kalo dikhgoro ths archangel oti tobernei?
yeah, sophia, fight the machhhhiiiiine :P
We'll always have the demo.
...I kid! I kid! Μόνο τη 'σημαία' έχω ακούσει ως τώρα από το άλμπουμ, οπότε επιφυλάσσομαι.
By the way, από το ποστ σου συμπεραίνω οτι η Μόνικα έχει λάβει mainstream κάλυψη; Σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις κτλ; Καλή φάση.
Post a Comment