Καλοκαίρι ατάκτως ερριμμένο.

Η Αθήνα τον Αύγουστο δεν είναι όμορφη. Η Αθήνα γενικά δεν είναι όμορφη. Τον Αύγουστο είναι άδεια. Αυτό μόνο. Δεν λέω, πηγαίνεις γρήγορα από το Α σημείο στο Β, αλλά αυτό κρατάει λίγο οπότε σε μια γενικότερη θεώρηση των πραγμάτων δεν έχει και πολλή σημασία.

Αυτό το καλοκαίρι σταμάτησα να έχω το ipod κάθε στιγμή μαζί μου. Τα ακουστικά είχαν ξεχαρβαλώσει και, φαντάσου, δεν τα είχα καν αλλάξει. Στο αυτοκίνητο άκουγα ειδησεογραφικούς σταθμούς, οι οποίοι στα 3 από τα τέσσερα μουσικά διαλλείματα, έπαιζαν το Summer Wine με βλακώδη επιμονή ενώ υπάρχουν ένας σκασμός τραγούδια με τη λέξη summer στον τίτλο τους. Αυτό το καλοκαίρι δεν άκουσα μουσική γιατί ήμουν μπουχτισμένος. Για να είμαι ακριβής είχα 2 cd στο αυτοκίνητο, τον τελευταίο Dente και το Charm of Highway Strip των Magnetic Fields. Αυτά μόνο ενάλλασσα κάθε τόσο.

Αποφάσισα πως τα social media σώζουν ζωές, ειδικά το καλοκαίρι. Μπορείς πάντα να βασιστείς στο γεγονός πως ανα πάσα στιγμή θα υπάρξουν ένας δύο άνθρωποι πάνω στο πληκτρολόγιο, να βαριούνται εξίσου, έτοιμοι όχι μόνο να ανεχτούν τις σαχλαμάρες σου αλλά να τις αναπτύξουν και να τις απογειώσουν την ίδια στιγμή που ο πολύς κόσμος αποκτά ονειρικό μαύρισμα. Και όλο αυτό το πράγμα σου δίνει μια κάποια ελπίδα.

Το καλοκαίρι το αντιπαθώ όχι τόσο επειδή δουλεύω χωρίς διακοπές. Πιο πολύ μισώ την ζέστη. Να ιδρώνω χωρίς ελπίδα ακόμη κι όταν απλά αναπνέω. Και να λατρεύω το σταθερά στους 18 βαθμούς air-condition μου σαν τον μοναδικό Θεό που θα πιστέψω ποτέ.

Κάθε καλοκαίρι, τελικά, ζω για τη στιγμή που θα τελειώσει.

Και μέσα σε όλα αυτά μου λείπεις κάπως.

***

Sleep All Summer- The National & St. Vincent

Another Lost Summer- Blanche