Driver Surprise Me

"Έπρεπε να στρίψεις στην προηγούμενη διασταύρωση" επαναλαμβανες ανά δέκα δευτερόλεπτα καθώς πάλευα με τον χάρτη, ανοιγμένο άτσαλα πάνω στο τιμόνι.

Όταν χάνεσαι η διάθεση σου περνάει από διάφορα στάδια. Στην αρχή διασκεδάζεις με την ιδέα. Οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου σιγά-σιγά σαν να μην υπήρχαν πριν, λες και δημιουργούνται ακριβώς την στιγμή που τους διασχίζεις για να διαλυθούν λίγο μετά καθώς τους αφήνεις πίσω σου. Μια χούφτα pixel. Είσαι ξανά παιδί και παίζεις Outrun χωρίς να χρειάζεται να ταϊζεις το coin-op εικοσάρικα.

Στη συνέχεια εκνευρισμός. Παύεις να είσαι ο αστικός Marco Polo και κοιτάς γύρω σου μήπως βρεις κάποια ταμπέλα, κάποιο κτίριο οικείο, κάτι που θα προσδιορίσει που βρίσκεσαι και θα σε φέρει πίσω στον δρόμο σου. Φέρνεις στο μυαλό σου την μέχρι τώρα πορεία σου και προσπαθείς να θυμηθείς που πήγες αριστερά αντί για δεξιά, ποιά διασταύρωση έχασες, σε ποιά πλατεία έχασες την στροφή σου.Έπειτα πιάνεσαι στο κάθισμα. Η μέση σου σε πονάει. Τα μάτια σου τσούζουν από την σπάνια προσήλωση στον δρόμο και στους μυστικούς κώδικές που θα σε οδηγήσουν στην λύση του μυστηρίου και στον προορισμό σου. Η μουσική σε ενοχλεί ακόμη και αν πρόκειται για το αγαπημένο οδηγικό σου mixtape. Την χαμηλώνεις. Ιεροσυλία.

Τέλος αποδέχεσαι ότι έχεις χαθεί. Κάνεις στην άκρη και παραδέχεσαι την ήττα σου την ώρα που ανοίγεις το ντουλαπάκι για να βγάλεις τον χάρτη.

"Έπρεπε να στρίψω στην προηγούμενη διασταύρωση" είπα τελικά. Χαμογέλασες με το i-know-it-all χαμόγελό σου. Χαμογέλασα με το χαζό μου χαμογελό. Σε λίγο οδηγούσα στην λεωφόρο που υπήρχε από πάντα και θα υπάρχει για πάντα. Δυνάμωσα την μουσική πάνω στην ώρα για το αγαπημένο μου τραγούδι.

Drive on, Driver- The Magnetic Fields
A Sign on the Road- Black Heart Procession